Coach, trener, nauczyciel.

Od pewnego czasu coraz częściej zastanawiam się co w życiu mogłabym innego robić. Lubię spotykać się z ludźmi i lubię uczyć, więc kasa w sklepie na B raczej odpada. Był moment, w którym pomyślałam: coach – to może być to. Jednak później poczytałam, pomyślałam i doszłam do wniosku, że ja nie bardzo w ten cały coaching wierzę. No dobra mogłabym skończyć podyplomówkę jakąś o profilu „kołczerskim” i otworzyć własną – no właśnie co? – poradnię? Ale czy byłabym wiarygodna, skoro sama jakoś tego nie czuję?

Zarzuciłam chęć zostania coachem, ale temat jakoś wkoło się kręci. W sieci mnóstwo różnych szkoleń, kursów etc, na których można dowiedzieć się jak na nowo umeblować swoje życie i jak je ulepszyć (ubogacić :P). Nie powiem, przeszła mi przez myśl chęć zasięgnięcia takich porad. Szukałam trochę na oślep, podczytywałam w różnych miejscach i w sumie nic mi się nie podobało.

Bronia zarekomendowała mi Mistrza Motywacji – facet opowiada jak zdobyć miliony, ale jakiś dla mnie nie przekonywujący jest. Taki trochę zbyt cwany, zbyt pewny siebie – nie budzi mojego zaufania. Oczywiście sprzedaje kursy jak zarobić milion – kurs kosztuje cirka ebałt 3 tysięcy – sprzedawszy 300 rocznie ma blisko milion – może to jego sekret?

Po rozczarowaniu „miszczem” szukałam dalej. Kilka dni temu trafiłam na Michała Pasterskiego – i tu mi zaiskrzyło! To coach, psycholog, któremu dobrze z oczu patrzy i mówi z sensem. Akurat załapałam się na darmowy webinar, spodobało mi się do tego stopnia, że skusiłam się na 30-dniowy kurs.  I oto ja, nastawiona sceptycznie do takich „czarów” zaczynam kurs:

Zaprojektuj swoje życie i działaj

Tytuł pociągający, nieprawdaż? Z dzisiejszej wstępnej lekcji dowiedziałam się, że za 30 dni nic już nie będzie takie samo, ze ustawię sobie wszystko na nowo i pożegluję łagodnie w stronę sukcesu. Nie ważne czy sukces w zagrodzie czy w robocie, tak mi się wszystko poukłada, tak sama siebie zrozumiem i naprawię, że czego się tknę w złoto się przemieni.

Tak się wyzłośliwiam, bo sama sobie nie wierzę, że nie dość, ze kurs nabyłam to jeszcze podejdę do niego serio. To chyba jakiś mechanizm kompensacji jeszcze przed porażką. Ale po co o tym piszę? No, jeśli nagle zacznę pisać jak natchniona, albo bredzić jak potłuczona, to będzie oznaczało, że kurs działa. A może za kilka dni zacznę sama wszystkich naprawiać? Cokolwiek się będzie działo pamiętajcie, sama z własnej woli poddaję się dekompozycji/rekostrukcji czy innej zmiany – zobaczymy co z tego wyjdzie.